Wyższe Seminarium Duchowne Polskiej Prowincji Zmartwychwstańców „Droga Czterech Bram” i kościół pw. „Emaus”
Całość założenia uznawana jest za jedną z ikon polskiej architektury powojennej. Układ urbanistyczny to nieprostokreślny rzut przenikających się w różnych wymiarach brył, tworzących różnorakie wnętrza i kulisy, z trapezowym dziedzińcem, na kształt warowni. Wyczuwalny jest rodzaj teatralności, ale mocno przesiąknięty mistyką. Postmodernistyczna architektura, o mylących perspektywach i formach, nawiązuje do symboliki „Drogi Czterech Bram” tj.: Inicjacji, Nadziei, Wiedzy i Wiary, przełożonych na: myśl, idę, mit i tajemnicę klasztoru, opartych na tradycyjnych wyobrażeniach o klasztorze. Pierwsza wyraża rozterki człowieka kandydującego do seminarium. Druga — wyrażona przez ekspresyjne rozdarcie muru, prowadzi do gmachu alumnów. Trzecia tworzy rodzaj prześwitu między wieżami, w których umieszczone są klatki schodowe. Czwarta to synteza: połączenie tego co ludzkie i boskie. Plakatowa kolorystyka i plastyka form nasuwają malarskie skojarzenia. Na zewnątrz i we wnętrzach: fragmenty niby – dekoracji, umowne łamanie zasad konstrukcji, pewna teatralność i postmodernistyczna umowność przy widocznym stosowaniu skomplikowanej symboliki chrześcijańskiej. Będący częścią zespołu kościół „Emaus” — podobnie wyróżniają „teatralne” elementy wystroju i artefakty służące liturgii. Całości dopełnia gra świateł, tworząca niepowtarzalny nastrój w niejednorodnej przestrzeni sacrum. Ostrosłupowe w kształcie zwieńczenie wieży, z świetlikami w rozcięciach na krawędziach, które tworzą umowny krzyż. Wieża stanowi dominantę przestrzenną założenia.