Kościół pw. św. Jadwigi Królowej
Kościół zlokalizowano w bezpośrednim sąsiedztwie Parku im. S. Wyspiańskiego. Połączony jest z dwoma towarzyszącymi budynkami kościelnymi plebanii i katechezy, wytwarzając wraz z nimi wewnętrzny dziedziniec. Sam kościół założony został na planie zbliżonym do kwadratu. Ma dwa poziomy. Dolny zajmuje kaplica dzienna i sala widowiskowo-teatralna. Do zsuniętego z osi wejścia głównego prowadzą monumentalne schody. Wnętrze jest jednoprzestrzenne. Prosta betonowa architektura, o bryle kojarzącej się z wyrzeźbieniem jej z sześcianu, formowanego ideowo na rzucie krzyża greckiego, widocznego również w świetliku. Biegnie on ponad nawą, w miejscu poprzecinania bryły po przekątnych. Wgłębny świetlik wskazuje drogę ku ołtarzowi i przechodzi w rodzaj
okna-witrażu „ściany” ołtarzowej wciętego narożnika. Centralnie, na przecięciu ramion znajdują się cztery słupy. W prezbiterium umieszczona jest replika Chrystusa ukrzyżowanego z Katedry Wawelskiej, pomnik modlącej się Jadwigi Królowej oraz ołtarz w formie sarkofagu, z relikwiami patronki. Masywne filary podtrzymują strop i dach kościoła. Empora organowa ciągnie się wzdłuż dwóch ścian. Obiekt przynależy formalnie do geometrycznej estetyki późnego modernizmu, bliskiego brutalizmowi, ale z wpływami architektury postmodernistycznej. Charakterystyczna jest falująca, pełna ekspresji ściana wejścia głównego, z zamykającą ją wieżą-dzwonnicą w formie częściowo wyciętego walca. Podobnie jak krzyż świetlika, a także widoczna faktura betonu i masywność brył.