Kościół pw. św. Brata Alberta „Ecce Homo”
Kościół w małej skali, o zwartej bryle, jednoprzestrzenny, z trójkątnie zamkniętym prezbiterium, zaprojektowany w duchu postmodernizmu lat 80. XX wieku. W dolnym poziomie mieści się Izba Pamięci Brata Alberta. W elewacjach akcenty smukłych, potrójnych okien, osadzonych w tektonicznych ostrokątnych obramieniach. Charakterystyczne „wy-kusze” przebijające połacie dachowe, tworzą złudzenie transeptu i portalu. Całość przekryta wysokim dachem łamanym. W linii przełamania umieszczone okna doświetlające wnętrze rodzajem świetlika. Wewnątrz widoczna jest ekspresyjna więźba dachowa z drewnianym rastrem, opadająca na białe ściany, które tworzą modlitewne nisze. Ołtarz umieszczony na trójstopniowym podwyższeniu, mieści pod mensą sarkofag z relikwiami św. Brata Alberta. Nad tabernakulum kopia obrazu Adama Chmielowskiego „Ecce Homo”, od którego pochodzi nazwa sanktuarium. Charakterystyczne dla wnętrza i zewnętrza są biel ścian i obramowań, zestawiona z ciemnym kolorem drewna i masywem miedzianych dachów. Dzwonnica umieszczona została w partii dachu, „nasadzona” wzdłuż kalenicy. Dachy tej bryły przeprute są otworami dzwonnymi. Zwieńczenie krzyżem i sygnaturką przypominającą izbice drewnianych kościołów. Cały kościół nawiązuje luźno do kościółków Małopolski i do architektury sąsiedniego klasztoru Sióstr Albertynek (proj. Jan Sas-Zubrzycki), stanowiąc kontekstualny przykład dobrej kontynuacji w architekturze. Jest jednocześnie jedną z pierwszych realizacji postmodernistycznych, w małej skali, w duchu postmodernizmu w Krakowie.